Patagonië 1

Vrijdag 18 januari
Zonnig maar fris.
Ushuaia

Het Patagonië avontuur barst eindelijk los! En ik heb er zin in. Ik weet zeker dat dit één van de highlights van mijn trip wordt. 

Toen ik het hostel boekte voor Ushuaia had ik niet veel keus. Ik had de keuze uit 3 hostels en eentje was te duur en de ander had geen keuken dus de keuze was simpel. Het hostel had helaas geen ontbijt dus dat moest ik de komende dagen zelf verzorgen.
Ushuaia is het meest zuidelijke stadje van de wereld. Jaarlijks ontvangt Ushuaia veel toeristen die naar Antarctica gaan. Vanuit Ushuaia vertrekken er meerdere cruiseschepen die je op een 10 daagse tocht Antarctica laat zien en je zelfs nog laat uitstappen op Antarctica. Helaas zijn de cruises mij nog te duur; een standaard cruise kost al snel €10.000,-  en als je voor een lastminute gaat dan kun je ze soms voor €5.500,- scoren. Veel geld dat ik op het moment liever aan andere dingen besteed.
Van het vliegveld naar het hostel dwars door Ushuaia met de taxi. Aangekomen bij het hostel zag ik een motor en een tentje in de tuin staan.
Ik kreeg zoals gewoonlijk een kleine uitleg en rondleiding langs de faciliteiten en ik vond het er niet super uitzien. De bedden stonden in een soort container met een deur zonder hendel. In de container was het koud en er stond een kleine kachel bij de deuropening. De deur sluitte niet goed zodat je de naad kon gebruiken om de deur open te krijgen. Dan de toilethokken; geen enkel toilet had wc papier. Het wc papier moest je bij de wastafel uit zo'n dispenser pakken voordat je de wc in ging, het lijkt net een soort campinghosel. Bij één wc stond een notitie dat je het knopje tot halverwege moest indrukken anders kwam er een overstroming in de badkamer. Nog een laatste punt voor ik verder ga; de deuren van de wc's kunnen niet op slot.
Doordat ik een dag minder in Ushuaia heb dan gepland vraag ik bij de receptie voor info.
Eerder op het vliegveld ben ik na landing meteen naar een tourist info punt gegaan. Deze info punten vind je op veel plaatsen en hebben veel info, kaarten en kunnen je helpen bij je planning. Ik vraag naar het nationaal park en welke trektochten je het beste kunt doen. Hij geeft mij eerst een kaart van Ushuaia en legt mij bepaalde dingen uit. Onder andere dat het nationaal park Tierra del Fuego lastig bereikbaar is en dat je er op twee manieren kunt komen: door middel van het huren van een auto of het boeken van een tour, beide niet echt aantrekkelijk aangezien het geld op het moment net wat te snel op gaat.
Bij doorvragen bij het infopunt krijg ik een gedetailleerde kaart van het nationaal park en hij legt uit wat ik kan doen met de twee volle dagen die ik heb.
Bij de receptie van het hostel wil ik graag weten wat de opties zijn en dan ook hoe je het beste naar het park kunt gaan aangezien er geen "easy way" is. De meid van de receptie zegt dat er wel een goedkope en makkelijke manier is om er toch te komen; liften. Het is vrij gewoon en iedereen doet het stelt ze mij gerust. Laten we dat dan maar proberen, niet geschoten is altijd mis. 
In de gemeenschappelijke kamer kom ik erachter van wie de motor is; een Canadees van in de dertig die zijn motor hier naartoe heeft verscheept en met zijn motor aan het rondreizen is. Waar hij geen rekening mee gehouden heeft is dat hij zijn huidige vriendin, uit Buenos Aires, zou ontmoeten. Hij verblijft al een paar maand in Ushuaia en reist vaak naar Buenos Aires om haar te zien of op te halen en in de tussentijd rijdt hij vanuit Ushuaia wat rond en ziet de omgeving. Note: Buenos Aires ligt op meer dan 3000 km van Ushuaia.
Met de Canadees heb ik even gesproken en ook over de hiking opties. Hij zei dat ik vandaag nog een hike kan doen; er is een gletsjer "dichtbij" Ushuaia die je kan zien: Glaciar Martial. Je kan een bus nemen naar het begin van de route maar je kan er ook naartoe lopen. Ik besloot ernaartoe te lopen en in de tussentijd wat van de omgeving te zien. Helaas is mijn telefoon niet in geweldig betrouwbare staat dus ik kan er niet echt gebruik van maken. 

Zonder powerbank wil de telefoon niet eens meer aan blijven staan, heeft vaak moeite met opstarten en gaat soms spontaan uit. Maar gelukkig heb ik een map van Ushuaia.
Na anderhalf uur gelopen te hebben kom ik bij het begin van het pad aan. Dit pad neemt me voornamelijk door het bos en soms langs de weg tot ik bij een splitsing aankom. De gele bordjes gaan links verder maar er is ook een geel bordje dat wijst naar een kleine brug tegenover mij. Ik besluit links te gaan omdat ik weet dat dat de richting van de gletsjer is. Even later zie ik geen bordjes meer en is er niet echt een pad meer. Ik besluit "offroad" te gaan en te zoeken naar het vervolg van het pad. In de verte zie ik het bos wat minder dicht worden en besluit er naartoe te lopen en beland vervolgens weer op het hoofdpad en ga verder. Na ongeveer een uur beland ik bij de start van de klim naar de gletsjer. Hiervandaan is het ongeveer ook een uur naar de top maar alleen maar opwaarts en geen vlakke stukken. Ik zie veel mensen al terugkeren en weinig omhoog gaan. Gelukkig is het lang licht wat ook nog voor de nodige warmte zorgt. Het is lastig hiken met de wind, waardoor je je jas wilt aantrekken, en de warmte van de activiteit die je jas doet uittrekken. Dus in longsleeve de berg op met de jas in de rugzak.
Bovenaan heb je een spectaculair uitzicht over Ushuaia en de gletsjer, de gletsjer is teleurstellend. Het lijkt op niet meer dan een laagje sneeuw maar er staat een bordje voor dat je waarschuwt om het niet te betreden zonder gids. 

Terwijl ik wat foto's aan het nemen ben en omhoog kijk zie ik net een felgroen jack de hoek omgaan hoger op de berg. Je kan dus nog hoger en ik besluit het te proberen om te kijken of ik een beter uitzicht kan krijgen. Er gaat niet echt een pad naartoe en ik vraag me af of ik geen spoken aan het zien ben. Maar dan beland ik toch op een vlak stuk en ga de hoek om en zie dat ik mij niets inbeeldde. Ik zie welgeteld één persoon die wat foto's aan het nemen is en dit punt geeft je net weer een wat mooier uitzicht.
Na genoeg foto's gemaakt te hebben daal ik snel af, ik heb honger, haal boodschappen en keer terug naar het hostel. Tijdens de afdaling kom ik een ouder Argentijns stel tegen en heb daar een leuk gesprek mee totdat onze wegen opsplitsen.
Het plan is voor morgen om te liften naar het nationaal park en daar lekker te hiken/wandelen.
 

Zaterdag 19 januari
Zonnig, harde wind
Ik word wakker van de wekker en ben moe, afgelopen nacht was een van de mindere. Het was koud en gehorig; midden in de nacht hoorde ik iets wat leek op een vuilniswagen die afval aan het ophalen was maar het leek wel alsof er stenen in het afval zaten. Aan de ontbijttafel ontmoette ik een Pool die toevallig ook naar het park wou. Ik vroeg hem naar hoe hij van plan was te gaan maar dat wist hij nog niet. Ik had het wel aardig uitgezocht en vroeg of hij mee wou.
We moeten eerst een stuk met een bus die ons net buiten Ushuaia uitzet bij de weg naar het park. Gelukkig had ik mijn sübe metro- en buskaart nog want die moet je hier ook gebruiken. De Pool had gelukkig ook een kaart maar moest die nog opladen. Dat heb ik gisteren gedaan en kan bij een winkel niet ver van het hostel. Gelukkig was de winkel ook al open, het was rond 08:00 dus ik was niet verbaasd als er niks open was.
In de bus tegen de chauffeur gezegd dat we er bij het park uit moeten. Eenmaal bij het verste punt stappen wij uit. Er staat een politiecheckpost die auto's controleerd en even na deze post beginnen we met liften.
Geloof het of niet maar de allereerste auto, waarbij we het proberen, stopt meteen. Dit is gewoon dom geluk dachten we beiden. In de auto zit een man die op weg is naar de golfbaan die 3km van het park af ligt. 
Na een kort maar leuk gesprek stappen we uit bij de golfbaan en lopen de resterende 3km naar het park. Bij het park kopen we een ticket waarbij ik mijzelf laat registreren zodat als ik de volgende dag terugkom de helft van de prijs betaal. Mijn reisgenoot komt de volgende dag niet terug en pakt in het park de zwaarste hike. Ik heb besloten vandaag wat minder moeilijke hikes te doen en de zwaarste hike voor morgen te bewaren. Volgens de kaart duurt het 4 uur om de 4km naar de top te doen. Je moet je zelfs laten registreren en mag officieel niet na twaalven beginnen aan de tocht. Maar een beetje opbouwen dus.
We splitsen bij de eerste kruising waarbij ik de route langs het water pak en mijn reisgenoot meteen naar de start van zijn hike loopt 7.5km. Uiteindelijk komen beide routes bij hetzelfde punt weer uit maar mijn route is langer qua tijd.
De eerste stop van mij is het meest zuidelijk gelegen postkantoor van de wereld gelegen aan het water. Vervolgens loop ik langs het water over zandpaden en veel door bos met mooi uitzicht op de bergen. Het waaide wel hard, in het bos kon ik zonder jas maar als ik over het strand moest  deed ik de jas snel aan. 

Na de wandelroute heb ik een andere route erachteraan geplakt die nog mooier bleek te zijn. 

En dan dringt het besef je binnen dat je weer terug moet en ik kon wel voelen dat mijn benen daar niet zoveel zin in hadden. 
Ik ben nog naar een info punt gegaan voor info over de zwaardere trek morgen en dan komt er een toeristenbus vol met mensen aan. Bij het infopunt kan je een niet officiele paspoortstempel halen voor de leuk en de toeristen wachten niet totdat ik klaar ben maar schuiven stiekem hun paspoort onder de ogen van de meid van het infopunt, hoe onbeschoft. Als je er wat van zegt doen ze heel onschuldig, bah ik ben blij als ik weer buiten ben met de nodige info. Nog beetje verbaasd over het lef en onbeschaafdheid van de mensen.
Terug lopend over de weg die mn reisgenoot eerder genomen heeft besluit ik aan het eind te proberen te liften. Ik hoopte dat het net zo snel als vanochtend zou gaan maar helaas iedereen reed voorbij.  
Maar dan wat voelde als een eeuwigheid maar moet ongeveer 15 auto's zijn geweest, stopte er eindelijk een auto. Ik kon meerijden naar Ushuaia en oh ik was zo blij. Ik werd opgepikt door een jongeman uit Argentinië die hier op vakantie is. Helaas  ging de vakantie niet zoals gepland doorsat tijdens de vakantie zijn relatie uitging. Maar snel veranderen van onderwerp en hij blijkt ook een engineer te zijn maar dan in een andere tak van sport: waterleidingen. 
In Ushuaia vroeg hij  waar ik naartoe moest en heeft me zelfs nog in de buurt van het hostel uitgezet.

 Ik was denk ik rond 20:00 uur weer in het hostel wat veel later had kunnen zijn als ik de 12km terug had moeten lopen. 
In het hostel eten klaargemaakt en beetje gesocialized totdat de Pool binnenkwam van zijn dagtrip. Hij had minder geluk met liften en is op een bepaald moment gestopt met liften en heeft de rest teruggelopen. Hij kwam denk ik anderhalf uur later binnen dan ik. We hebben goed bijgepraat over de tochten en meer.

Zondag 20 januari
Zonnig met wind
Ietsje beter geslapen en hetzelfde ritueel volgt; ik stap in de bus, bij het verste punt eruit en weer proberen te liften. Ik wist wel dat we gisteren veel geluk hadden dus ik verwachtte niet hetzelfde weer. Maar na 20 minuten was het raak, weer een golfer die mij oppikte en uitzette bij de golfbaan. 
Er wachtte mij nog wel een opwarmertje van 3km naar het park en 7.5km voor ik aan mijn zware hike kon beginnen. Ik schreef me in bij de stop en arriveerde iets voor twaalf uur bij de start van de route. Ik zag bij de stop dat ik nummer 26 op de lijdt was van deze dag, niet veel dus.
Voordat ik begon heb ik tijdens mijn wandeling nog een paar foto's gekiekt. 

Dan eindelijk starten met de tocht; er staat vier uur voor de heenweg en over niet heel veel kilometers verdeeld betekend dat het zwaar wordt. 
Het eerste stuk gaat door het bos en is redelijk vlak maar na een tijdje moet ik beginnen met klimmen. Ik weet niet hoever mijn conditie ingezakt is meer heb maar ik moest af en toe echt even stoppen. Het was ook nog best wel warm en in het bos had je amper wind om je af te koelen.
Dan kom je bij het eerste uitkijkpunt uit halverwege de eerste berg en krijg je alvast een voorproefje van wat je op de top te wachten staat. Bij het punt zie ik het bordje waarop staat 1 van 4 km, dat motiveert niet echt.
Verder door het bos en dan kom ik aan bij een soort moeras, overal modder. Hier hadden mijn schoenen en ik niet zoveel zin in. Dus balancerend op de takken die in de modder liggen verder. Het verbaast me eigenlijk dat ik niet uitgegleden ben en mijn schoenen redelijk droog uit het moeras wist te slepen. Bovenaan zag ik de volgende berg waar ik tegenop moest lopen en hier was ik overgeleverd aan de wind.
Het waren smalle paden en soms best steil met naast je de berg schuin aflopend. Zo schuin dat je soms even last van hoogtevrees krijgt en dan heb je ook nog mensen die je passeren en de berg aflopen. Maar het uitzicht maakte het allemaal de moeite waard, het was echt adembenemend. Ik heb mijn tijd genomen op de top en lekker uitgerust en wat gegeten. En dan zie je een stuk van wat je afgelegd hebt om dit te bereiken en voel je je stiekem best wel goed. 
Wandelen/hiken kan heel ontspannend werken, je bent alleen met de natuur en lekker actief. Je hoort de vogels om je heen, de wind door de bomen razen, de kleine beekjes het water afvoeren en de lucht die je inademd voelt goed. 

Ik daal af en loop een heel eind terug door het park. Onderweg kom ik nog een drietal tegen dat met al hun kampeerspullen verder het park in wil door middel van liften. Hier heb ik even mee gepraat en dacht bij mijzelf waarom lopen ze niet gewoon. 
Verderop probeer ik weer te liften en heb vrij snel succes; een familie van drie die mij oppikt. Heerlijk gevoel is het dat je opgepikt wordt na een zware dag. Zeker ook omdat je niet weet of je wel opgepikt wordt. Ze zetten mij uit bij de supermarkt in Ushuaia, ik haal wat boodschappen en loop naar het hostel en maak eten klaar.

Maandag 21 januari
Frisjes
Vandaag ga ik verder naar mijn volgende bestemming: El Calafate. Ik vlieg aan het eind van de middag wat voor mij nog wat tijd over laat om een wandelingetje door Ushuaia te doen. Ik loop langs de haven naar een klein vliegveld in de buurt en ga weer terug. 
Eenmaal uitgecheckt loop ik naar het vliegveld. Het is mooi maar fris weer en het is wel een eindje lopen maar dit valt mee vergeleken met de vorige dagen.
Op het vliegveld gaat alles soepel en voor ik het weet zit ik in het vliegtuig naar El Calafate.
Van het vliegveld een shuttle naar El Calafate en ik word bij het hostel gedropt. Het hostel ziet er vanbuiten mooi uit en de receptie ziet er professioneel uit. Ik check in en dan kom ik erachter dat het hostel twee locaties heeft. Ik word naar de andere kant van de weg gebracht naar een grote schuur en we lopen de trap op. De deur van mijn kamer wordt opengedaan, ik zit in een kamer van zes, en er zijn 4 Israëli's al op de kamer. Even hoi zeggen maar ze lijken meer in hunzelf geïnteresseerd dan in sociale contacten. Er ligt veel kleding van hun in de kamer en ik besluit meteen om zelf niks te laten slingeren.
Even later komt er een andere kamergenoot binnen die net ingecheckt heeft. Ik was licht verheugd dat zij ergens anders vandaan komt. Ik maakte een praatje met haar en ze zei, toen we alleen waren, dat ze eerst op een andere kamer geplaatst zou worden maar toen iemand van de staff de deur van haar kamer open deed en zag wat voor puinhoop het was, kon hij haar daar niet laten slapen. De puinhoop was van de andere kamergenoten overigens. Langzaamaan besefte ik dat het hostel vol zat met mensen uit Israël. Ik heb eerder mensen uit Israël ontmoet en hun verhaal is eigenlijk allemaal hetzelfde; het zijn jongens en meiden van begin twintig die net de militaire dienstplicht afgerond hebben en daarna een rondreis maken. En van wat ik hoorde hebben ze allemaal dezelfde reislijst. Soms reizen ze alleen maar ze houden er allemaal van om samen met andere landgenoten om te hangen en dingen te doen, dus dat beloofde wat.
In Calafate zelf is niet veel te doen, toeristen in Calafate zijn er om twee redenen: op doorreis of het bezoeken van de Perito Moreno gletsjer. Calafate is vrij toeristisch maar niet heel groot.
Ik besloot om de eerste volle dag meteen maar goed te benutten met een bezoek aan de gletsjer. Vanuit het hostel kan je bussen/tours boeken maar dit kan ook bij het busstation. Ik ben naar het busstation gelopen en heb daar een ticket gekocht voor een bus naar het nationale park. 
De volgende ochtend één van de betere al dan niet beste ontbijten gehad in het hostel. In de eerste maand van mijn reis had ik geen vergelijkingsmateriaal betreft hostels, ik ben 1x eerder in een hostel geweest. Maar inmiddels heb ik aardig wat hostels bezocht en kan ik ze goed vergelijken. Eén ding is zeker, het perfecte hostel heb ik nog niet gevonden. 
De bus ging om 08:00 en het is drie uur rijden naar het park waar de gletsjer zich bevindt. Je betaald 800 pesos; omgerekend iets van 20 euro entree.
Er gaan meerdere bussen naar het park van verschillende bedrijven. Ze hebben allemaal een bus in de morgen en eentje in de middag. Ik had de bus in de ochtend en toen we aankwamen stonden er maar een paar bussen op het parkeerterrein.
Bij de gletsjer zijn er drie opties; je kan op de gletsjer hiken 2-4 uur, een boottour doen die je dichtbij de gletsjer brengt en de gratis optie: wandelen over de uitgezette paden en balkonnen die je een spectaculair uitzicht geven over de gletsjer. Ik koos voor het laatste, de gratis optie. De boottour valt tegen want je ziet de gletsjer alleen van voren en de ice hike is zeer prijzig (150 USD) voor iets wat het mij niet waard is.
Ik heb samen met een spanjaard, die naast mij in de bus zat, de wandelroutes gedaan. Het was vrij rustig wat ik niet verwacht had. 
Vanaf de balkonnen hadden we meerdere spectaculaire uitzichten op de gletsjer die tussen de bergen zit. We zagen zelfs nog wat ijs van de gletsjer vallen wat wel indruk maakte.

De gletsjer is één van de weinige die niet in groot afneemt of toeneemt en de laatste jaren stabiel is.
Toen we bij de laatste balkonnen aankwamen was het al drukker en zag je meer mensen en groepen die een tour deden. 
We gingen half 2 weer weg en ik herkende de parkeerplaats van vanochtend haast niet eens zo druk was het nu.  In een restaurant met uitzicht op de gletsjer kon je nog een speciale whisky bestellen met gletsjerijs,  helaas was de prijs ook ernaar.
Terug in het hostel heb ik voor mijzelf eten gemaakt. Ze hebben een grote keuken met 4 gastoestellen maar weinig tot geen bestek. Gelukkig heb ik mijn eigen bestek meegenomen: een spork, een lepel en vork ineen en bij mij zit er ook nog een gekartelde rand op waarmee ik nog een beetje kan snijden.
Op mijn kamer heb je maar één stopcontact beschikbaar voor de hele kamer, waardeloos dus. Er is ook alleen wifi in de gemeenschappelijke ruimtes en receptie. Dus niet op de slaapkamer.
Ik zit bij de receptie op de bank op te laden, te internetten en raak aan de praat met een jongen uit Australië. Even later komt een straathond door de voordeur heen lopen en springt zo tussen ons in op de bank, op onze spullen. Ik had het ook wel geweten.
In het hostel kwam ik weer een Duitse meid tegen die ik in Puerto Madryn ontmoet heb. Altijd leuk om dan even te bijpraten.
Voor deze reis heeft mijn broertje besloten mij op te zoeken en de datum is inmiddels bekend. Ik ben dan nog in Patagonië maar volgens mijn oorspronkelijke planning zou ik de mooiste dingen dan al gezien hebben. Dus ik besloot mijn verblijf in Calafate wat langer te maken dan noodzakelijk en ook op mijn volgende bestemmingen zou ik wat extra tijd doorbrengen. Het plan is om elkaar te ontmoeten in Puerto Natales en van daaruit het nationale park Torres del Paine te bezoeken voor wat mooie dagtrips. 
In het park kan je ook twee meerdaagse hikes doen: de W trek en de O trek. Bij de O trek maak je een rondje en de W trek is ongeveer de helft ervan. Om deze trektochten te doen moet je kampeerplekken of een plek in één van de refugios boeken. Hier heb ik mij voor mijn reis nog even in verdiept maar doordat het zo toeristisch is moet je de kampeerplekken vaak maanden van tevoren al boeken.
In Calafate praatte ik met mijn kamergenoot erover en die had de W trek al gedaan en pas een week van tevoren geboekt. Ze wou mij wel helpen met het boeken, het hele proces is namelijk wat omslachtig. 
Ik had mijn zinnen gezet op de W trek en die kan in 4 of 5 dagen gedaan worden waarbij je 3 of 4 overnachtingen moet boeken bij verschillende bedrijven en plekken. Helaas konden we geen aansluitende overnachtingen boeken en ligt de focus nu op het doen van dagtrips in het nationale park. In feite doe je dan hetzelfde als de W trek alleen mis je het middenstuk wat het minst interessant is, hier heb je dan ook een huurauto voor nodig.

Dinsdag 22 januari
Mooi weer met veel wind.
In Calafate is verder niet heel veel te doen dus ik besloot een wandeling te doen om er lekker even uit te zijn. 
In Calafate is er één grote toeristische straat met allemaal winkeltjes en ik nam aan het eind een afslag richting het water. Ik hoorde dat je flamingo's kon spotten maar dat je moest betalen omdat ze in een omheind gebied zitten maar ik hoopte dat ik ze van een afstandje toch spotten kon.
Na lang wandelen zag ik de omheining en in de verte flamingo's. Naast de omheining zat nog een gebied dat vrij toegankelijk is en ik zag in de verte wat mensen lopen. In dit gebied waren geen paden uitgezet en ik liep langs het water tot ik een groep vogels zag en verderop ook flamingo's. Ik probeerde dichterbij te komen en kon nog net een paar foto's schieten voordat ze verder vlogen naar een andere plek. Hierna besloot ik weer terug naar het hostel te gaan.

Woensdag  23, donderdag 24, vrijdag 25
Niks doe dagen en uitzoek dagen.

Zaterdag 26 januari naar El Chalten
Het hostel bied een shuttle service aan die je voor 500 pesos naar El Chalten brengt. Half 8 s'ochtends word je bij het hostel opgehaald door een kleine bus. Op het busstation waren de tickets naar El Chalten allemaal 800 pesos en moest ik ook nog naar het busstation lopen, de keuze was niet moeilijk.
 Met de shuttle is het 3 uur rijden en onderweg zie je prachtige landschappen en uiteindelijk de bergen waar het de komende week om draait.
In El chalten heb je meerdere bergtoppen maar de populairste is toch de Fitz Roy. Dit is eigenlijk een must see als je niet zoveel tijd hebt.
Aangekomen bij het busstation zie ik het hostel meteen als ik buiten kom. Ook weleens lekker dat het hostel niet op een halfuur lopen of meer zit.
Ik zit met drie oudere Koreanen op een kamer van zes. Het hostel is basic maar voorziet in alle behoeften, ik moet alleen zelf het ontbijt verzorgen.
Ik vraag bij de receptie waar de supermarkt is en wat de weersvoorspellingen zijn. Het weer speelt namelijk een belangrijke rol bij de hikes. Als het bewolkt is dan kan je wel een hike naar de top doen maar dan zit de top van de berg in de wolken gehuld en zie je niet de berg in volle glorie.
De receptie adviseert mij om een kaart te halen bij het toeristen infopunt. Hier staan de meeste hikes op die je kan doen als daghikes of eventueel met een paar dagen kamperen. 
Op de kaart heb ik al drie grote hikes gezien die ik besloten heb te gaan doen. Er staan ook een paar kleinere hikes van een paar uur op de kaart.
Bij de receptie krijg ik ook te horen dat het de komende dagen niet zulk goed weer wordt. Dinsdag wordt beter en vanaf dan blijft het beter worden.
 

Zondag 27 januari
Bewolkt harde wind.
Vandaag chill ik een beetje in het hostel, kijk naar wat praktische zaken en besluit in de middag de kleine hike te doen naar het uitkijkpunt "Mirador Condor". De route ernaartoe  is niet heel moeilijk en duurt een uurtje. Boven heb je een mooi uitzicht over el Chalten en zie je eigenlijk hoe klein het is. Hierna ga ik verder naar het volgende uitkijkpunt iets verderop, hier heb je een mooi uitzicht op het meer. Vanaf het officiële uitkijkpunt ga ik nog ietsje omhoog voor een mooie panorama. De wind is helaas zo hard dat je eigenlijk niet lekker kunt staan en geen foto's kunt maken.

S'avonds in het hostel ontmoet ik een groep Argentijnse jongens die met hun drieën vakantie aan het vieren zijn. Ze hebben een dag gekampeerd maar door het weer zijn ze weer terug gegaan naar het hostel. We zitten gezellig met een groep en de jongens willen een kaartspel doen: Truco. Truco is een kaartspel dat veel gespeeld wordt in Zuid-Amerika en het vergt de nodige uitleg, lees lange uitleg. Dan wordt de groep in twee teams opgesplitst en krijgen de Amerikaan en ik hulp van de jongens totdat we het een beetje doorhebben. Kort samengevat het was een gezellige avond.

Maandag 28 januari
Storm
Vandaag de slechtste dag van de week qua weer betreft. Met dit weer kan er absoluut niet gehiket worden dus vandaag weer een "chilldag". 
Het hostel heeft een gemeenschappelijke ruimte/keuken en een video/gamekamer met ps4. In de videoruimte klinkt het soms alsof het dak eraf gaat waaien. 
In het hostel kom ik mijn kamergenoot van Calafate ook weer tegen, vanavond is de laatste avond voor ze een bus naar Bariloche pakt. Ze gaat vanavond uit eten en vraagt of ik mee wil, ik sta niet te springen om zelf eten te maken dus dat is simpel, er is verder niemand die nog meer mee wil helaas. We hebben een leuk tentje uitgezocht en bijgepraat. 
Later op de avond kom ik de Argentijnse jongens weer tegen en ze zijn bezig met eten te bereiden. In Argentinië eten ze zeer laat vergeleken met in Nederland, zo rond de tien uur s'avonds. Ik schuif aan en we hebben een gezellige avond waarbij de hostelstaf er ook bij kpmt zitten. Het wordt zelfs iets te gezellig voor de slapende mensen dat even later iemand onder staat en vraagt of het wat zachter kan. Dat kan en niet veel later gaan we naar bed

Dinsdag 29 januari 
Regen en wind
Vandaag weer een dag als de vorige; overdag niet veel activiteit maar s'avonds wel. Ik ontmoet nog twee Argentijnse dames die in het hostel verblijven en die zijn van plan te kamperen als het weer beter wordt.
S'avonds dus wederom gezellig maar iedereen maakt het niet te laat aangezien we morgen eindelijk kunnen doen waar we voor gekomen  zijn: hiken. De berg staat me al een tijdje uit te dagen en ik kan niet wachten om te starten.

Woensdag 30 januari
Wolken, wind en zon. Goed genoeg weer om te hiken.
Vandaag staat de hike  naar  Fitz Roy op het programma, naar Lago de los Tres. Dit is wat iedereen eigenlijk standaard doet in el Chalten en kan bij mij ook niet missen op het programma. 
Je moet enigszins geluk hebben wil je de top ook daadwerkelijk zien aangezien deze vaak in wolken gehuld gaat. Ik hoor vandaag dat er twee dagen geleden  drie klimmers omgekomen zijn bij het klimmen van de Fitz Roy. Belangrijk detail hierbij is het klimmen, bij het toeristische deel klim je niet tegen een stijle rotswand op, wat de klimmers dus deden. Ik was verrast door het bericht maar totaal niet ongerust.
Voor de hike staat vier uur heen en vier uur terug en op de kaart staat de route als zwaar aangegeven, dat belooft wat.
Ik loop het dorp uit naar de start van de trial. De kledingkeuze is lastig aangezien de zon schijnt en het redelijk hard waait. Na  tien minuten in de lijte doe ik mijn jas uit en ga verder in mijn shirt met lange mouwen. De trial begint vrij zwaar en stijl maar wordt al snel vlakker. Met onderweg mooie uitzichten kom je automatisch aan je pauzes toe. Ik kan van een afstand zien dat de top  van de berg in de wolken gehuld is maar ik hoop dat het anders is als ik boven ben.
Het is een prachtig pad door bos, over zand, over steen en met veel natuurlijk schoon om je heen. In het bos zie ik nog een paar hazen en spechten wat het plaatje compleet maakt.
Ik kan merken dat er veel mensen gewacht hebben op deze dag, er zijn veel toeristen op de been.
Dan het laatste uur aangebroken, er staat een bord bij met waarschuwingen over dat je fit moet zijn, goede schoenen moet hebben en rekening móet houden met de tijd. Tot zover was het pad me helemaal meegevallen maar dit laatste stuk was echt zwaar en kwam er echt even op aan.
De paar dagen geleden heeft het nog gesneeuwd en bovenaan kan ik dat merken, ik moet een stukje in de sneeuw lopen.  Bovenaan moet je nog een stukje lopen voordat je het spectaculaire uitzicht te zien krijgt: een panorama van bergen met een meer en een verstopt meer dat je ziet als je de berg aan de zijkant opklimt. Hier heb ik een welverdiende pauze gepakt. Op de terugweg neem ik een kleine omweg zodat ik nog een mooi aanzicht van een gletsjer te zien krijg en dan ga ik verder terug naar het hostel.
In het hostel geen rare dingen gedaan en redelijk op tijd naar bed, de komende dagen moet ik aan de bak met de komende drie dagen elke dag een grote hike gepland. 

Donderdag 31 januari
Zonnig met wind 
Vandaag staat de hike naar Laguna Torre op de planning. Mijn Argentijnse vrienden zitten er over na te denken  dit ook te doen. 
Deze hike is een lange hike die je brengt bij een mooi uitzicht op de bergen met daaronder een meer met een gletsjer. 
Eenmaal aangekomen neem ik een kleine pauze waarna ik verder ga. Je kan namelijk nog een stuk omhoog klimmen waarbij je een stuk om het meer heen loopt. Dit stuk is best zwaar en je wordt blootgesteld aan de harde wind maar aan het eind zit je uit de wind en heb je een  prachtig  uitzicht op de gletsjer. Je ziet de gletsjer in vol ornaat waar eerder een deel nog door rotsen geblokkeerd werd. 
Bij het afdalen van het zware stuk zie ik verderop mijn Argentijnse vrienden lopen die omhoog klimmen. Na een paar seconden zien ze mij ook en nog even later zijn we bij elkaar en praten even bij. We sluiten af met een selfie en gaan weer door.
In het hostel kom ik het Duitse stel met kinderen weer tegen die ik in Puerto Madryn ontmoet heb, kleine wereld ook. 
Doordat de kinderen niet kunnen hiken gaan de  vader en moeder elke dag om en om een hike doen.
S'avonds zit ik weer gezellig met de Argentijnse jongens en twee Argentijnse dames. Uiteraard  maken we het niet heel laat.
 

Vrijdag 1 februari
De hike naar Pliegue Tumbado.
De jongens hebben de hike al gedaan en laten een paar foto's zien, onder andere van fossielen. Twee van de drie jongens  zijn geoloog en vinden de hikes met al die rotsen en geschiedenis fantastisch. Tijdens mijn hike heb ik helaas geen fossielen kunnen  spotten.
De hike gaat veelal omhoog zonder lange vlakke stukken. Onderweg zie ik nog een paar koeien grazen en af en toe wat vogels.
Als ik door het laatste bos loop hoor ik de harde wind door het bos waaien en de bomen schudden. Het waait zo hard en ik zie de bomen stevig heen en weer gaan dat ik het bos extra in de gaten houd voor vallende bomen en dergelijke. Het zijn vooral de windvlagen, je hoort ze al van ver aankomen en als ze je bereiken dan vraag je je af wat je te wachten staat als je het bos uit komt.
Als ik het bos uit kom voel ik de harde wind met windvlagen. Ik praat eventjes met een man die net terug komt en hij zegt dat je beter een zonnebril op kan doen. De harde windvlagen laten de kiezels opvliegen en een zonnebril beschermt ieder geval je ogen. Hij vertelt dat de windvlagen je soms zelfs doen stoppen omdat je gewoon even niet verder kan. 
Even later kom ik een Braziliaan tegen die bij mij in het hostel zat maar geswitcht is van hostel ivm geen plek voor langer verblijf. Hij is naar de top geweest maar raad mij aan dat niet te doen. Toen hij ging was de wind rustiger maar tijdens het afdalen vond hij het niet prettig toen de wind feller werd. Het feit is dat je een officieel uitkijkpunt hebt en vanaf daar nog hoger kan klimmen naar een 360 graden uitkijkpunt.
Terwijl ik naar het officiële punt loop moet ik soms echt even stoppen door de windvlagen, het lijkt een gigantisch eind lopen en het gaat tergend langzaam. Het pad zelf is niet eens heel pittig maar de weersomstandigheden maken het pittig.
Bij het officiële uitkijkpunt liggen er stenen op elkaar gestapeld in een U-vorm die zo een beetje bescherming bieden tegen de wind, hier ga ik eerst lekker uitrusten. Er zijn meer mensen met hetzelfde idee en er zitten al een paar mensen in de U. Vanaf hier zie ik mensen omhoog klimmen naar het 360 graden uitkijkpunt en ik zie hoe klein de mensen worden en wat voor eind je nog moet doen. Ik besluit om de top niet te beklimmen het lijkt me niet verantwoord zeker als ik ook nog af en toe kleine zandtornados zie. Ik heb hier eentje van vastgelegd die tevens de zwaarste is maar ik stop met filmen als ik zie dat de tornado op mij af komt. Gelukkig gaat de tornado op het laatste moment om mij heen en zwakt af. Maar ik kan vertellen dat de windvlagen niet prettig zijn soms krijg je zelfs een laag grind in je gezicht geslingerd. 
Even lekker uitrusten dus en dan maar weer terug. Kom ik terug in el Chalten; een wereld van verschil, geen wind en dik in de 20 graden Celsius.

Bij het hostel kunnen ze het van de wind haast niet geloven maar ze zeggen dat het bij dat uitkijkpunt vaak wel 2x zo hard waait als bij de andere uitkijkpunten.
In het hostel vragen de Argentijnen of ik mee wil uit eten met hun, het is namelijk hun laatste avond. Ze hebben van horen en zeggen dat er een goede pizzatent is die niet aan de hoofdstraat zit. De twee Argentijnse dames gaan ook mee. 
De jongens kunnen allen  aardig Engels en geven mij soms uitleg over wat er gezegd wordt als er Spaans gesproken wordt door een paar in de groep. Ideaal om zo ook mijn Spaans een beetje bij te spijkeren. We bestellen een paar pizza's voor de groep met wat grote flessen Heineken.  
Teug in het hostel zitten we nog even na en één van de jongens laat mij een Engels boekje zien dat hij heeft meegebracht: "!Che Boludo! A gringo's guide to understanding the Argentines". Hierin staan kleurrijke zinnen en woorden in die door Argentijnen gebruikt worden. Er staat in het boekje wat de letterlijke vertaling is en wat de betekenis is waarvoor het gebruikt wordt. 
De jongen vond het leuk om bij hem te hebben en te laten zien aan anderen. Een andere jongen van de groep was minder enthousiast omdat er ook stereotypen in staan net zoals bij Nederland iedereen wiet rookt.

Zaterdag 02 februari 
Prachtig weer en geen wolkje aan de lucht.
Aangezien ik op Remko (mijn broertje) moet wachten die mij komt opzoeken kan ik mijn resterende tijd nog verdelen over el Chalten en Puerto Natales. Ik zou vandaag uitchecken maar het weer is zo mooi dat ik het niet kan laten liggen en er twee extra dagen bij boek. Deze twee dagen, is mij verteld, waren de mooiste van het seizoen en zeer uitzonderlijk zo warm en geen wind.
Ik besluit om vandaag de Fitz Roy nog een keer te hiken om nu de top in volle glorie te zien. En hij valt niet tegen en wat een contrast met de vorige keer een paar dagen eerder. Als ik weer terugloop naar het hostel kom ik onze vriendelijke vrouw van de receptie nog tegen die samen gaat kamperen met een vriendin. Deze twee dagen zijn dus uitzonderlijk goed te noemen qua weer, iedereen gaat eropuit.

Fitz Roy foto met slecht en goed weer.

Zondag 03 februari 
Wederom prachtig weer
Vandaag ga ik de hike naar Pliegue Tumbado nog een keer doen en deze keer naar de volle top. Bij deze hike is het contrast nog groter dan gisteren, onvoorstelbaar er staat gewoon geen wind. De laatste klim is nog steeds best wel pittig en ik ben blij dat ik de vorige keer deze niet gedaan heb met de harde wind. Bovenaan vind ik een prachtig panorama en een roofvogel die niet zo schuw is.

Ik besluit vanavond uit eten te gaan en een lekkere burger te halen. Dit is tenslotte de laatste avond van een mooie week. Ik zit lekker buiten in de zon te genieten en te eten en dan lopen de dames voorbij die een paar dagen aan het kamperen waren. Ze komen erbij zitten en we hebben het over de afgelopen dagen. Ze hebben gekampeerd met het mooiste weer dus het is ze goed bevallen. 

Maandag 04 februari 
Transport van el Chalten naar Puerto Natales.
Vandaag ga ik via el Calafate naar Puerto Natales. Ik neem een ochtend bus naar Calafate en dan om half vijf naar Puerto Natales dat iets van 6 uur rijden is met tussendoor een grensovergang naar Chili. 
Alles gaat vlotjes maar wat mij opvalt als we bij het busstation in Puerto Natales aankomen is dat er een gevangenis dichtbij zit. 
Ik stap uit en loop naar het hostel. Ik zet het hostel meestal op mijn offline Maps app zodat ik kan kijken hoe ik moet lopen. Helaas had de app het deze keer mis er blijkt geen hostel te zitten op de getoonde locatie. Ik pak het adres van het hostel erbij en het heeft idd een ander adres. Aangekomen bij de nieuwe locatie blijkt daar idd een hostel te zitten en het licht brandt nog. Helaas doet er niemand open na herhaaldelijk aanbellen, het was al 23:00 maar ik verwachtte eigenlijk dat ze nog wel open zouden zijn. Bij de buren weten ze ook van niks; ik dacht eerlijk gezegd dat het huis bij het hostel hoorde, maar toen ik door een raam naar binnen aan het roepen was kwam ik erachter dat het van de buurman is.
Na weer herhaaldelijk aanbellen doet er een van de gasten open en die haalt de receptionist erbij. Het hostel behoort toe aan een familie en ik krijg een oude maar super aardig vrouwtje te spreken die mij incheckt. 
Na het inchecken haal ik pizza en zoek een geldautomaat op.
Ik ga vanaf nu een vijftal dagen wachten op mijn broertje en alvast enkele voorbereidingen treffen.